Wrześniowy wypad na fińskie jezioro Lepistonselka koło Sulkavy, w kończącym się 2014 roku, okazał się nagłą i nieoczekiwaną translokacją do Krainy Wielkich Krasnali. Już sam domek – w środku lasu, nad brzegiem zatoki, tuż obok całkowicie omszałego kamienia wielkości sporej stodoły – jawił się tajemniczo, wręcz mistycznie. Piętrowy, ze ścianą w saloniku od strony wody całkowicie przeszkloną, z widokiem jak z kinowej baśni, spływającej z panoramicznego ekranu. Z kominkiem z surowej cegły, świetnie rozgrzewającym całość pomieszczeń. A jeszcze z sauną, wciśniętą gdzieś w niszę zakominkową, z której należało wybiec wśród ciemności, na golasa, wprost do jeziornej toni, z wieczora mrocznej jak jaskinia tajemniczej wiedźmy, pobłyskującej tylko dziwnymi, czerwonymi blaskami niewiadomego pochodzenia.
Zaś w oddali – zdarzało się – przepływał jakiś ogromny węglowiec o, zasłaniających gwiazdy, burtach barwy naprzemiennie czarnej i kremowej. Dotychczas widywałem takie tylko na pełnym morzu ! Ten wyłaniał się światłem dziobowym gdzieś zza wyspy na południowym zachodzie i sunął wskroś jeziora na wschód, by – błyskając od rufy – zniknąć w jakiejś zakamuflowanej cieśninie. Po kilku dniach, już w szarówce jesiennego dnia, powracał równie nagle, cicho i zjawiskowo, jak jakiś megalityczny ptak brodzący wśród jeziorowych mgieł i oparów, po rwanej wiatrem fali – ku zachodowi i południu – by tym razem ukryć się za wyspą. I pozostawić pytanie – jawa to była, czy sen, mara ?
A tymczasem droga dojazdowa do domku porosła grzybami, dorodnymi i szlachetnymi, że hej ! I borowikami, i rydzami, że o maślakach tylko wspomnę. A jeszcze i kilkoma czerwonymi koźlakami, z kapeluszami (chyba) przywłaszczonymi od młodego narybku krasnalowych latorośli. Tylko oglądać z nieufnością, jak senne widzenia i pytać się siebie (bo kogóż by innego ?) o sprawcę tego wysypu.
A na jeziorze fale coraz ostrzejsze od prawie już zimowego wiatru, pomiatającego też z rana wrześniowym śniegiem, a później chmurami pary wyłaniającej się wprost z toni – niczym odwrócone cumulonimbusy. Pływanie w takich okolicznościach ze spiningiem w ręku graniczyło z szaleństwem. I chyba nim było, bo ryb ani widu, ani słychu, przyjemności i sielanki żadnej za grosz. Ale za to wody za kołnierzem – i nie tylko tam – w bród ! I braku czucia w sztywniejących z zimna dłoniach też całe mnóstwo !
Człowieka ani śladu. Za to jakiś rudy lisek za chatką w pościgu za nie wiadomo czym, kruki czarne i chrapliwe nad głowami, jak jakieś memento, klucze setek gęsi, przelatujących gdzieś od strony słońca bokiem – do wiatru i do jeziora. A gęgających tak donośnie jakby je właśnie spłoszył nagły ruch wśród drzew. Może to reakcja na jakiegoś krasnala z Kingsajzu, obserwującego nas zza skalistej górki ? Bo akurat stamtąd ciągle dochodziło jakieś uporczywe trzeszczenie i szelesty, a może i szepty w nieznanym języku…
Piękna i niesłychana ta Finlandia jesienią ! Spokojna i niepokojąca, jasna i mroczna naraz, rozmoczona i chmurna, a jednak otrząśnięta z wody i gotowa na zamarznięcie i zaśnieżenie aż po dach. Pagórkowata i skalista, ale i płaska aż po widnokrąg linią jeziornych wód, zlewających się z niebem prawie jak na morzu. Warto do niej zaglądać wprost ze zgiełku naszej polskiej skondensowanej mnogości ludzi i zdarzeń. I napełniać się – ciszą, dystansem, monochromatycznym półcieniem.
Wielkie Krasnale ! Pozdrawiam Was i przywołuję na pamięć ze środka wigilijnego wieczoru. Za siebie, za Witka. I za Pawła, którzyśmy odwiedzili Waszą krainę i nią się oczarowali.
